Test Intel Core i3 i i5 32nm

Architektura Westmere’a, tak samo jak architektura Nehelema jest architekturą modułową. Budowa tego typu architektury pozwala ona na dodawanie i odejmowanie poszczególnych elementów funkcjonalnych układów w ramach dwóch grup Core i Uncore. Pierwsza z tych grup obejmuje poszczególne rdzenie procesora, pamięć cache L3 oraz zintegrowane z nimi moduły pomocnicze. W sekcji Uncore znajdują się pozostałe elementy funkcjonalne procesora, w tym kontroler pamięci oraz kontroler PCI. W wypadku Westmere Intel mocno przeprojektował otoczenie układu. Dzięki temu można w każdej chwili rozdzielić części Core i Uncore. Część Core wykonana jest w technologii 32nm, a pozostała cześć procesora – w której znajduje się rdzeń graficzny, produkowana na oddzielnej płytce krzemowej w dotychczas wykorzystywanym procesie 45nm. Całość, jako dwa niezależne elementy krzemowe montowane są na jednej płytce PCB. Taki podwójny moduł procesora nosi nazwę MCM – Multi-Chip Module. Technologia MCM daje o wiele większą elastyczność w produkcji procesorów. Różne wersje rdzeni produkowanych w technologii 32nm łatwo będzie można zaś łączyć z różnymi blokami Uncore, np. te same jądra samego procesora będą mogły być wykorzystywane do produkcji zarówno procesorów z wbudowanym rdzeniem graficznym jak i bez niego jako oddzielny w pełni samodzielny układ. Bez problemów będzie można też wykorzystać je do produkcji jednostek centralnych z różną pojemnością pamięci cache L3, jak i dwu bądź też też trójkanałowymi kontrolerami pamięci DDR3, a nawet, jeśli zajdzie ku temu taka potrzeba, to i z DDR2.

Procesory Clarkdale są wyposażone w pamięć podręczną cache L3 której pojemność wynosi 4MB. Jest to oczywiście mniej niż w wypadku rdzeni Nehelem, które wyposażone są w 8MB tej pamięci. Pamięć Clarkdale, podobnie jak pamięć prekursora korzysta z technologii Smart Cache, która to pozwala procesorom na przechowywanie w niej danych w taki sposób, że każdy z rdzeni wielordzeniowego układu może wykorzystać dla siebie bez ograniczeń pełną pojemność pamięci L3 (w przypadku braku aktywności pozostałych rdzeni), bez konieczności przepisywania zawartości stron do dedykowanej pamięci cache L2. Teraz jednak technologia jest znacznie bardziej wydajna. Ulepszono w niej przede wszystkim mechanizmy zarządzające spójnością danych oraz poprawiono algorytmy przewidywania, które odpowiedzialne są za pobieranie z wyprzedzeniem z pamięci RAM potrzebnych za chwilę rdzeniom procesora danych niezbędnych do dalszych obliczeń. Intel na każdym kroku podkreśla też lepszą implementację technologii Turbo Boost, znanej wcześniej pod nazwą Turbo Mode. Odświeżmy, że jest to technika która dynamiczne zarządza zasilaniem i zegarem taktującym Westmere’a. Za pomocą funkcji Turbo Boost procesor sam się przetaktowuje zachowując przy tym założoną przez projektantów wartość współczynnika TDP. Każdy z rdzeni może być niezależnie „spowalniany” lub nawet wyłączany, a prędkość zegarów taktujących pozostałych rdzeni jest w tym czasie zwiększona od kilku do kilkunastu procent. Zabieg ten pozwala zwiększyć wydajność przetwarzanych na nich zadań, a cały procesor dzięki zatrzymaniu lub spowolnieniu jednego lub kilku rdzeni zachowuje zaś bilans cieplny liczony jako całość dla krzemowego obwodu.W stosunku do Nehalema zwiększono liczbę stanów wyłączania i przetaktowywania rdzeni.