Test procesorów Intel Core i7-2600K oraz i5-2500K

Za każdym razem, kiedy firma Intel wprowadza nową rodzinę procesorów spotykamy się z podobnymi zmianami. Modernizacji ulega architektura oraz proces produkcyjny. Pod koniec 2008 roku firma ta wprowadziła układy Nehalem, a na początku 2010 roku rozpoczęła produkcję CPU Westmare z wykorzystaniem 32 nm procesu technologicznego. Teraz, rok później mamy kolejną premierę. Dzisiaj nazwa Sandy Bridge widnieje na pierwszych stronach wszystkich mediów technologicznych, a wszystko to z uwagi na ekstremalnie duże zainteresowanie wszystkich entuzjastów komputerowych. Taki stan rzeczy nie powinien nas jednak dziwić, ponieważ każdy nowy krok w ewolucji układów firmy Intel powoduje znaczące zmiany w strukturze platformy PC, jak również znaczny wzrost ogólnej wydajności. Procesory Sandy Bridge nie będą wyjątkiem od tej zasady, ponieważ prezes Intela, Paul Otellini wysnuł stwierdzenie, że dzisiejsza premiera będzie miała takie samo znaczenie jak przejście od 80486 do Pentium.

Historia mikroarchitektury Intela

Jak wszyscy dobrze wiecie procesory oparte o mikroarchitekturę Nehalem są bardzo szybkie i cieszą się dużym popytem na rynku. Co więcej, największy konkurent, czyli AMD nie może zaoferować godnego rywala dla Nehalem – istniejące układy Stars są znacznie wolniejsze. Jeżeli jednak chodzi o nadchodzące Bulldozery to mamy nadzieję, że okażą się one wydajniejsze od obecnych procesorów. Wracając jednak do Nehalem to nie możemy ukryć, że posiadają one kilka ukrytych wad które inżynierowie Intela chcieli wyeliminować w nowych produktach.

Współczesny 32 nm proces technologiczny jest na tyle doskonały, aby pozwolić na tworzenie bardzo skomplikowanych, monolitycznych układów o wysokiej wydajności. Procesory Nehalem osiągnęły już swoje maksimum częstotliwości, co oznacza, że dalsze zwiększanie zegara związane jest ze zwiększonym poborem mocy i wydzielaniem ciepła przekraczającym dopuszczalne normy. Jakby nie patrzeć taki stan rzeczy oznacza, że nadszedł czas aby poznać nowe sposoby na zwiększenie wydajności, która jest możliwa poprzez poprawę mikroarchitektury.

Już ponad dwa lata temu jasne stało się, że intel będzie stopniowo przenosił funkcje chipsetu do procesorów. Pierwsze układy Nehalem tj. Bloomfield zyskały zintegrowany kontroler pamięci. Następna generacji, czyli Lynnfield również kontroler magistrali PCI Express. Po tym procesory Clarkdale otrzymały zintegrowany rdzeń graficzny. Sandy Bridge będzie numerem jeden w procesie integracji, ponieważ w jednym chipie znajdziemy zarówno rdzenie procesora, jak i układ graficzny, kontroler pamięci oraz kontroler magistrali PCI Express.

Nowa architektura

Sandy Bridge charakteryzują się powierzchnią półprzewodnikową zaledwie 225 mm2. Oznacza to, że są jeszcze mniejsze niż czterordzeniowe procesory Bloomfield lub Lynnfield, a nawet niż sześćciordzeniowy CPU Gulftown. Wszystko to ze względy na 32 nm proces technologiczny.

Nowa architektura nie oferuje żadnych kompromisów jeżeli chodzi o funkcje. Procesory składają się z dwóch lub czterech rdzeni z obsługą Hyper-Threading, do 8 MB pamięci podręcznej L3, dwukanałowy kontroler pamięci DDR3, wsparcie dla 16 linii PCI Express 2.0 oraz nowoczesny rdzeń graficzny kompatybilny z DirectX 10.1. Jakby spojrzeć całościowo to mamy wrażenie, że posiadają one wszystko czego potrzeba, aby zdobyć różne segmenty rynku. Również najwyższą półkę.

Znaczna integracja Sandy Bridge powoduje znaczną poprawę w szybkości działania w stosunku do poprzednich układów pracujących z tym samym zegarem. Nowości wydzielają także mniejszą ilość ciepła, co oznacza, że mogą pracować na wyższych częstotliwościach taktowania. Obsługują one również instrukcje AVX (Advanced Vector Extensions), które są wykorzystywane przy wielu algorytmach multimedialnych, finansowych i naukowych. Różnią się one w stosunku do poprzednich zestawów instrukcji SSE większą szerokością operand (256 bit, zamiast 128 bitów) – powoduje to przetwarzanie większej ilości danych niższym kosztem zasobów.

Oprócz układów, które prezentujemy w tabelach powyżej na rynku będą dostępne również odpowiedniki mobilne i energooszczędne. Nie mamy jednak wątpliwości, że głównym tematem rozmów w chwili obecnej są układy desktopowe.

Sandy Bridge pojawia się na rynku jako część platformy LGA 1155. Nowe procesory niestety nie są zgodne z socketem LGA 1156 i będą wymagały nowej płyty głównej.

Rodzina chipsetów Intel 6

Wraz z wejściem do sprzedaży procesorów pojawia się również nowa rodzina chipsetów. Podstawowymi układami będzie Intel P67 oraz Intel H67 ze zintegrowaną grafiką. Podobnie jak w przypadku układów LGA 1156 nowe P67 i H67 będą bardzo proste – wszystkie funkcje mostka północnego zostaną przeniesione do procesora.

Niestety nowe chipsety nie obsługują USB 3.0, ale większość płyt głównych z LGA 1155 będzie posiadało odpowiednie porty realizowane z wykorzystabniem dodatkowych kontrolerów. Tak samo jak w przypadku magistrali PCI: brak odpowiedniego kontrolera wewnątrz nowego chipsetu nie oznacza, że tradycyjne złącza PCI nie będą już dostępne na płytach głównych.

Socket LGA 1155