TP-Link TL-WDR3600 i TL-WDR4300 – test routerów

Pierwsza z istotnych zakładek to Network. W tym miejscu mamy możliwość skonfigurowania połączenia z Internetem i sieci LAN. Mamy do wyboru rodzaj połączenia (te same opcje co w kreatorze). Wyświetla się tutaj MAC Address, a w polu adresu IP możemy zmienić adres routera w sieci. Opcja Subnet Mask daje możliwość określenia ile urządzeń maksymalnie podłączymy do sieci.

W pod menu MAC Clone możemy ustalić, pod jakim adresem MAC nasz router będzie widziany. Jaka sama opcja wskazuje jest możliwość sklonowania tego, który przypisany jest do karty sieciowej.

W zakładce DHCP sprawdzamy, czy serwer ten jest włączony, a jeżeli tak to przechodzimy do jego konfiguracji. Możemy ustalić początkowy i końcowy adres IP, żeby wprowadzić limit jednocześnie używanych adresów przez innego urządzenia podłączone do routera. Oprócz tego możemy ustalić przekazywanie adresów DNS oraz ustalić czas, na jaki będą przypisywane adresy IP.

Mamy również dostęp do listy klientów, którym udostępniliśmy adresy IP. Dowiemy się, jakie to urządzenia i będziemy mogli monitorować ich pracę.

Routery TP-Link zostały wyposażone w NAT sprzętowy, który pozwala na uzyskanie większej wydajności w czasie komunikacji po porcie LAN i WAN.

Nie zabrakło oczywiście ustawień dynamicznych DNSów i IP and MAC Binding. Ta ostatnia pozwala na stałe połączyć dany adres IP z określonym adresem MAC.

Przejdźmy teraz do ustawień sieci Wi-Fi. Pierwszą zakładką, która dotyczy tych funkcji jest Dual-Band Selection, która opisuje działanie w dwóch pasmach częstotliwości 2,4 GHz i 5 GHz. Możemy wyłączyć pasmo, z którego nie korzystamy. W samych ustawieniach znajdziemy możliwość nadania naszej sieci nazwy, kraju, w jakim pracujemy oraz standardu, w jakim działa nasze połączenie. Ważne są również szerokość i numer kanału (dostępna opcja automatycznego wyboru).

Ciekawą funkcją jest WDS Bridging, czyli stworzenie bezprzewodowego mostu pomiędzy dwoma routerami, co pozwala poszerzyć zasięg naszej sieci. Ważne, że urządzenia posiadały różne adresy IP. Nie zabrakło oczywiście ustawień WPS, czyli miejsca gdzie nadajemy numer PIN, który wpisujemy później w dodawanym smartfonie lub laptopie, żeby połączyć go z naszą siecią.

W zakładce bezpieczeństwo możemy wybrać rodzaj szyfrowania i nadać hasło. Mamy oczywiście do wyboru zalecaną metodę WPA/WPA2 i starsze np. WEP.

Filtrowanie adresów MAC pozwala nam na zdefiniowanie, które urządzenia mają być dopuszczone do sieci, a które zablokowane.

Nie zabrakło także ustawień stricte zaawansowanych, jak np. regulacja mocy nadawania sygnału, WMM, Short GI czy AP Isolation.