TP-Link M5360 - test routera

Jak już wcześniej wspomniałem w urządzenie został wbudowany akumulator o pojemności 5200 mAh. Według producenta taki zapas energii umożliwia współdzielenie połączenia 3G poprzez sieć Wifi przez około 17 godzin. I rzeczywiście - nie są to słowa rzucane na wiatr, gdyż w moim przypadku najlepszy wynik to prawie 18 godzin. Oczywiście trzeba zwrócić uwagę, że czas ten może różnić się w zależności od jakości sygnału jaki dociera do urządzenia. Nie mniej średni czas pracy kształtuje się na poziomie 16-17 godzin co uważam za świetny wynik.

Trochę gorzej sytuacja przedstawia się w przypadku ładowania. Producent zapewnia, że urządzenie od 0 do 100% przy użyciu ładowarki w zestawie ładuje się w 6,5 godzin, a w przypadku korzystania z USB w komputerze w 12 godzin. Niestety, w rzeczywistości czas ładowania w teście wyniósł ponad 7 godzin, co delikatnie rozmija się z danymi producent. Taki czas przygotowania M5360 do pracy uważam za co najwyżej akceptowalny i myślę, że tutaj producent przy opracowywaniu ewentualnego następcy opisywanego gadżetu ma pole do poprawy. Na całe szczęście z funkcji hot spotu możemy korzystać również w czasie ładowania.

Limit ilości urządzeń podłączonych jednocześnie do komputera wynosi 10, co wydaje się liczbą w zupełności wystarczającą. Dzięki M5360 uzyskujemy jednak nie tylko możliwość dostępu do sieci internetowej za pomocą 3G, ale również możliwość wymiany plików między urządzeniami. Transfer danych pomiędzy dwoma urządzeniami po sieci WiFi odbywał się ze średnią prędkością 0,86 MB/s. Nie jest to oszałamiająca prędkość, ale biorąc pod uwagę fakt, iż jest to router mobilny jest ona akceptowalna.

Urządzenie nie posiada blokady kart SIM, czyli nieznoszonego przez wszystkich SIM Locka, dzięki czemu do udostępniania Internetu możemy wykorzystywać karty dowolnego operatora. W naszym przypadku do testów wykorzystaliśmy kartę sieci PLUS. Mam jednak również dobrą wiadomość dla osób korzystających z AERO2 - M5360 bezproblemowo obsługuje karty z darmowym dostępem do Internetu, jednak wygoda takiego rozwiązania dla mnie niestety jest zupełnie nieakceptowalna. Powolne transfery i ciągła potrzeba wpisywania kodu captcha potrafi bardzo uprzykrzyć życie.

Prędkości osiągane dzięki M5360 stoją na przyzwoitym poziomie. Nie udało nam się oczywiście osiągnąć maksymalnych transferów, czyli ponad 21 Mb/s dla pobierania i 5 Mb/s dla wysyłania, jednak wartości uzyskiwanie z wykorzystaniem karty PLUS stoją na bardzo przyzwoitym poziomie. Ponad 7 Mb/s dla pobierania i 1,5 Mb/s dla wysyłania w zupełności wystarczają do normalnej pracy poza biurem lub miejscem zamieszkania, a dodać należy, że często prędkości były jeszcze lepsze. Najlepszy osiągnięty przez nas wynik to prawie 9 Mb/s dla downloadu oraz 2,3 Mb/s dla uploadu. Pamiętać jednak należy, że prędkość transferu zależy od bardzo wielu czynników takich jak odległość od nadajnika czy natężenie ruchu w sieci, a wykonywane przez nas pomiary odbywały się w centrum dość dużego miasta powyżej 200 tysięcy mieszkańców w ciągu dnia. Muszę również dodać, że M5360 nie ma większych problemów z wyłapywaniem sieci GSM. W miejscach, gdzie większość telefonów uzyskiwała zasięg jednej kreski lub gubiła go całkowicie M5360 nie schodził poniżej dwóch kresek zasięgu. Jest to ogromna zaleta ponieważ z racji swojej mobilności zapewne nie jeden raz posiadaczom M5360 przyjdzie korzystać z Internetu w miejscach o słabym zasięgu.

Pozytywnie zaskoczył mnie zasięg sieci rozsyłanej przez to maleństwo. W średniej wielkości mieszkaniu w bloku przy wykorzystaniu tabletu Dell Venue 7 zasięg praktycznie nie spadał poniżej 2 kresek, co uważam za bardzo dobre osiągnięcie. W rzeczywistości raczej i tak nikt takiego urządzenia nie będzie wykorzystywać w zabudowaniach kilkupokojowych, gdzie po drodze znajduje się kilka ścian, a raczej w jednym pomieszczeniu, gdzie będzie ewentualnie podłączonych kilku klientów.