Recenzja Sony Ericsson Xperia neo

Xperia neo jest smartfonem średnich rozmiarów. Wysokość urządzenia wynosi 116 mm, szerokość wynosi 57 mm, jest trochę grubszy od nowych telefonów, chociaż 13 mm to nie jest tak dużo. Dzięki zaokrąglonej telefon pewnie leży w dłoni. Telefon nie jest przesadnie ciężki, waży 126 gramów. Testowany telefon był w kolorze Blue Gradient. Większa cześć powierzchni jest czarna, na przednim panelu granatowy lakier zobaczymy poniżej przycisków funkcyjnych pod napisem XPERIA, z tyłu delikatnie granatowy lakier zaczyna się w połowie odległości pomiędzy znaczkiem HD a logiem Sony Ericsson, a 0,5 cm nad logiem SE zaczyna się w pełni granatowy lakier. Jakość materiałów użyta do produkcji telefonu nie jest dobra. Lakierowany plastik świeci się, łapie odciski palców i rysuje się. Boki telefonu są chromowane, według niektórych są trochę tandetne, ale dobrze pasują do pozostałej części obudowy. Ekran pokryty jest powłoką odporną na zarysowania, ale podatną na zabrudzenia. Można się przyczepić do spasowania elementów. O ile nie można się przyczepić do spasowania przedniego panelu do boków obudowy oraz spasowania przycisków do przedniego panelu, to w testowanym egzemplarzu trzeszczał lewy, chromowany bok w dolnej części telefonu oraz klapka baterii wykonana z cienkiego, elastycznego plastiku. Całość tworzy wrażenie trzeszczącej, plastikowej zabawki, co może zniechęcić do całkiem udanego urządzenia. Sam telefon nie jest zbyt ładny, design nawiązuje do niezbyt eleganckiego modelu Vivaz, po którym neo wypełnia lukę w ofercie japońsko-szwedzkiego producenta.

Na przednim panelu, nad napisem Sony Ericsson znajduje się ujście głośnika do rozmów, czujnik podświetlenia, kamera połączeń wideo oraz czujnik zbliżenia. Wokół ekranu znajduje się czarna ramka. Ekran Reality Display o przekątnej 3,7 cala wyświetla 16,7 milionów kolorów, a rozdzielczość wynosi 854x480 pikseli. Jakość wyświetlanego obrazu jest bardzo dobra, za jakość obrazu odpowiada silnik BRAVIA mobile, który można wyłączyć w ustawieniach. Panel dotykowy został wykonany w technologii pojemnościowej. Dotyk działa precyzyjnie, lecz wymaga dotknięcia a nie muśnięcia powierzchni. Czytelność ekranu na wolnej przestrzeni jest średnia, do tego powłoka może oślepiać. Na dole przedniego panelu znajdują się trzy przyciski. Przyciski są dobrze spasowane do przedniego panelu, podświetlenie nie przechodzi przez szczelinę w obudowie, a same przyciski nie skrzypią i mają wyczuwalny skok. Delikatne, białe podświetlenie rozdziela trzy przyciski, jednak według mnie Sony Ericsson dopuścił się małej wpadki, gdyż przyciski po bokach są trochę za krótkie, obsługując telefon w nocy zdarzało mi się naciskać poza przycisk. Na dole urządzenia z lewej strony znajduje się mikrofon, a z prawej strony uchwyt na smycz.

Po prawej stronie telefonu znajduje się włącznik, pełniący funkcję klawisza gaszenia ekranu, włączania wyciszenia oraz trybu samolotowego, kilkukolorowa dioda, przyciski regulacji głośności oraz dwustopniowy przycisk aparatu, znajdujący się w nie do końca przemyślanym zagłębieniu. Na górze telefonu znajdują się wejścia microUSB i HDMI zasłonięte zaślepkami oraz wejście Jack. Po lewej stronie obudowy nie ma żadnych przycisków.

Na tylnym panelu znajduje ujście głośnika, logo SE, obiektyw aparatu w delikatnym zagłębieniu, dioda LED oraz drugi mikrofon. Na obudowie nie znajdziemy informacji o ilości megapikseli, tylko znaczek HD informujący o nagrywaniu wideo w tej rozdzielczości. Pod tylnym panelem zamontowano slot kart pamięci. Po kilku ściągnięciach tylnego panelu skrzypienia się nasilają, więc gdy nie ma takiej potrzeby odradzam jego demontaż.