Test telefonu Nokia X6-00 16GB

Nokia X6 jest dostarczana w estetycznym, niebieskim pudełku, w którym znajdziemy:

• telefon,
• pojemną (1320 mAh) baterię litowo-jonową,
• szybką ładowarkę podróżną z „wąskim wtykiem” Nokii,
• bardzo dobrej jakości słuchawki dokanałowe z mikrofonem i standardowym złączem mini-jack,
• bardzo krótki, sztywny kabel microUSB,
• dokumentację oraz pełną i zrozumiałą instrukcję obsługi.

Model X6 swoim kształtem zupełnie nie przypomina poprzednich produktów Nokii – telefon jest „rynienką” z regularnymi brzegami z przodu, zwężającą się ku tyłowi. Użyte tworzywa są różne – osłona wyświetlacza sprawia wrażenie bardzo odpornej na zarysowania, plastik, z którego wykonano boki telefonu wygląda tanio, ale solidnie. Moje obawy budzi osłona baterii – jest ona bardzo elastyczna i unosi się w niestandardowy sposób, ale jej zdjęcie wymaga znacznego wygięcia, którego po wielu miesiącach użytkowania może nie wytrzymać. Spasowanie elementów nie budzi najmniejszych zastrzeżeń.

Na przedniej obudowie znajduje się wyświetlacz TFT o wielkości 3,2”, wyświetlający obraz mieniący się 16 milionami kolorów, o rozdzielczości 360x640 pikseli, z pojemnościowym panelem dotykowym. Czułość panelu, niestety, nie jest najlepsza. W porównaniu np. z Samsungiem Wave „dotyk” Nokii X6 jest bardzo słabiutki. Niemniej jednak, użytkownicy poprzednich modelu Nokii (5800, 5530, N97, itp.) odczują znaczną poprawę. Jakość zastosowanego wyświetlacza jest również przeciętna – kolory nie są tak intensywne, jak w produkcjach konkurencji. Daleko jest na przykład X-szóstce do nasycenia i kontrastu wyświetlacza znacznie tańszego Samsunga Monte. Nad wyświetlaczem umieszczono głośnik do prowadzenia rozmów, kamerę do wideorozmów, czujnik zbliżenia (wygaszający wyświetlacz gdy telefon jest przy uchu) i przycisk ekspresowego menu multimedialnego. Pod wyświetlaczem umieszczono trzy standardowe przyciski rozpoczęcia/zakończenia połączenia i otwarcia menu, wykonane z jednego kawałka plastiku. Na tylnej obudowie znajdziemy duże logo NOKIA, obiektyw aparatu fotograficznego z optyką firmowaną przez Carla Zeissa i dwie diody LED. Jasność dwóch diod niestety nie jest wyższa, niż pojedynczych diod stosowanych u konkurencji (sprawdzone) – dla mnie dwie diody na tylnej obudowie telefonu wyglądają „odpustowo” i są jedynie chwytem marketingowym. U góry znajdują się niezwykle nierówno zamontowane: klawisz włącznika, panel z gniazdami – do ładowania i słuchawek (standardowy mini jack) oraz gniazdo microUSB osłonięte zaślepką. Jest to kolejna Nokia, której nie można naładować przez podłączenie do komputera lub użycie standardowej ładowarki ze złączem microUSB. Po lewej stronie obudowy ciekawostka – osłonięty zaślepką slot karty SIM. Projektanci Nokii zdecydowanie źle zinterpretowali cel umieszczenia takiego slotu z boku telefonu przez innych producentów, bo... karty nie można wyjąć bez otwarcia telefonu i wyjęcia baterii. To, co mogłoby znacznie zwiększyć wygodę zmieniania kart, jest jedynie zbędną komplikacją – bez rozbierania X-szóstki można jedynie włożyć kartę SIM. Również na lewym boku znajdują się dwa głośniki służące do odtwarzania dźwięku dzwonka i multimediów. Są niespotykanie głośne, jednak już za połową poziomu głośności niesamowicie zniekształcają dźwięk i brzęczą. Na drugim boku użytkownik może znaleźć klawisze regulacji głośności, suwak blokady panelu dotykowego i dwustopniowy klawisz aparatu fotograficznego.

Wbudowana pamięć testowanego modelu pomieści ponad 4 000 plików MP3 (zakładając wielkość pliku na poziomie 4 MB), jednak zwolennicy przechowywania w telefonie całej swojej kolekcji muzycznej i wszystkich swoich zdjęć mogą być niepocieszeni – Nokia X6 nie oferuje możliwości rozszerzenia wbudowanej pamięci. Nie da się ukryć, że większość użytkowników powinna być usatysfakcjonowana 16 GB miejsca.

Nokia X6 jest dość ciężka (122 g) i duża (111 x 51 mm), ale płaska (13,8 mm). Budowa telefonu jest raczej „męska”. Dobrze się go trzyma i „czuć go” w kieszeni.