Nokia E51

Przód telefonu prezentuje wyświetlacz 2” wyświetlający 16 milionów kolorów w rozdzielczości 240 x 320 nad którym producent umieścił czujnik światła. Czujnik światła pełni też dodatkową funkcję i nie jest to kamerka do wideorozmów, ale sygnał świetlny, który informuje nas o nieodebranym połączeniu, mms’ie, sms’ie czy e-mail’u. Wyświetlacz według mnie jest w sam raz, nie za duży i nie za mały po prostu solidna robota Nokii. Pod wyświetlaczem naszym oczom ukazuje się coś, co jest według mnie jedną z największych zalet telefonu, czyli klawiatura. Dlaczego? Jak pierwszy raz telefon ten trafił w moje ręce to do głowy przyszedł tylko jeden model Nokii, a dokładnie użytkowania kiedyś przeze mnie Nokia 6210. Może ktoś pomyśli, że jest to nietrafne skojarzenie. Ja jednak zaznaczam, takie skojarzenie mi przyszło tylko do głowy. Klawiatura alfanumeryczna jest bardzo wygodna do pisania wiadomości sms lub bardzo krótkich maili. Odczuwa się wyraźny skok klawiszy, które sprawiają wrażenie solidnych. Kolejnym miłym zaskoczeniem są klawisze funkcyjne. Według mnie genialny wynalazek Nokii. Mamy do dyspozycji dwa klawisze pod wyświetlaczem, do których możemy przypisać dowolne skierowanie. Do tego dochodzą nam klawisze – skrótowe, które mają przypisane funkcje menu, kalendarz, książka telefoniczna oraz wiadomości. Każdy klawisz po dłuższym przytrzymaniu przenosi nas do jeszcze innej aplikacji. Po prostu rozwiązanie, o którym nie wiedziałem czy kiedykolwiek będzie, ale podświadomie o tym marzyłem. Oczywiście możemy do tych klawiszy przypisać tak jak do tych pod wyświetlaczem to, co nam bardziej odpowiada. Klawisz nawigacyjny (raczej klawisze) składa się z części czarnej, która jest odpowiedzialna za dokonanie wyboru oraz posrebrzanej ramki za pomocą, której możemy poruszać się w czterech kierunkach. Pod tym klawiszem między zieloną a czerwoną słuchawką znajduje się klawisz odpowiedzialny za kasowanie. Kolejnym miłym zaskoczeniem jest skrót do włączania/wyłączania BT – popularna „gwiazdka”. Wystarczy przytrzymać troszkę dłużej i już mamy włączony lub wyłączony BT. Kolejny klawisz zwany „płotkiem” służy do szybkiego przełączania między profilami milczy/ogólny. Skrót ten działa na takiej samej zasadzie, co skrót BT.





Po prawicy telefonu mamy port IRDA oraz klawisz aktywujący dyktafon lub Push to Talk. Dyktafon potrafi nagrywać ciągle przez godzinę. Na górze telefonu znajduje się przycisk włącz/wyłącz, dzięki któremu możemy przeskoczyć do innego profilu, zablokować klawiaturę lub telefon. Lewa strona telefonu zawiera przycisk aktywujący polecenia głosowe oraz klawisze odpowiedzialne za głośniej/ciszej.





Teraz przechodzimy do tego, co boli niektórych użytkowników(i nie tylko), a mianowicie do dolnej części telefonu. Znajduje się tu port miniUSB, który służy do komunikacji telefonu z komputerem. Zaznaczam, że za pomocą tego łącza nie naładujemy telefonu podczas połączenia z komputerem. Zaraz obok znajduje się gniazdo ładowarki. Gniazdo jest oczywiście już w nowym wydaniu, czyli cieniutkie. Ostatnim portem jest Jack 2,5 mm. Niektórzy narzekają, że Nokia mogła zamiast tego w końcu zainstalować standardowe 3,5 mm. Jednak jest to telefon typowo biznesowy, a producent wychodzi z założenia, że biznesmen nie ma czasu słuchać muzyki ze swego ulubionego zestawu słuchawkowego.





Tył telefonu nie zawiera dużej ilości elementów. Umieszczono tu tylko aparat 2Mpix, a nad aparatem wyśrodkowano głośnik. Według mnie pomysł z głośnikiem jest nietrafiony, ponieważ jak telefon leży na czymś miękkim typu łóżko czy fotel sygnał dzwonka jest strasznie tłumiony. Inaczej jest na powierzchniach twardych tłumienie dzwonka nie jest duże i dzwonek jest dobrze słyszalny.





Nokia e51 na tle innych telefonów: