Nvidia 3DVision 2 - test

Lista gier, które powinny dobrze współpracować z 3D Vision jest długa. Oczywiście jedne tytuły (zazwyczaj te starsze) radzą sobie nieco gorzej, zdarzają się jakieś artefakty, niedoróbki obrazu. Z nowszymi w większości przypadków nie ma problemu. Nvidia na swoich stronach internetowych zamieszcza listę kompatybilnych z tą technologią tytułów (na obecną chwilę jest to ok. 600 gier). Najlepiej współpracującymi jest grupa gier sygnowanych logo Nvidia 3D Vision Ready. Wśród nich znajdziemy m.in.: Batman: Arkham Asylum, Batman: Arkham City, Battlefield Bad Company 2 i Battlefield 3, Call of Duty: Black Ops, Civilization 5, Dead Rising, Duke Nukem Forever, Hard Reset, L.A.Noire, Mafia 2, Resident Evil 5, Wiedźmin 2: Zabójcy królów i jeszcze wiele innych. Brak logo nVidia 3D Vision Ready, nie oznacza, że gra będzie nieprawidłowo wyświetlana. Mało tego, do trójwymiarowego wyświetlania danej gry nie jest potrzebny żaden patch, wszystko załatwia sterownik Nvidii. Kilka tytułów nie znajdujących się na liście 3D Vision Ready, a które miałem możliwość przetestować, prezentowała się doskonale w trzech wymiarach. Kilka innych sprawiało niewielkie kłopoty, a niektóre nie wyświetlały się prawidłowo.

Oczywiście nie miałem możliwości wypróbować wszystkich wymienionych gier, ale kilka z nich znalazło się „na warsztacie”.

NFS The Run. Generalnie gra dobrze jest wyświetlana, wrażenie trójwymiarowości jest więcej niż dobre, mając kamerę za samochodem mamy wrażenie że tył auta „wychodzi” z ekranu. W zależności od tego czy zwalniamy, czy przyspieszamy tył ten przybliża się, bądź oddala. Sama głębia obrazu i dalszego planu też jest dobra. Pojawił się problem ze światłami nadjeżdżających samochodów, które nieco się rozmywają, przez co trudniej ocenić ich odległość. Poza tym mankamentem, gra prezentuje się świetnie, efekt trójwymiarowości dodaje wyścigom złudzenie większego uczestnictwa w grze.

Gra Dirt 3 nie była dobrze wyświetlana w trybie 3D, pojawiały się rozmycia i przesunięcia obrazu, uniemożliwiające rozrywkę.

Crysis 2 to gra, która dużo zyskuje w trybie 3D. Wszystkie elementy sceny były wyświetlane prawidłowo, dobrze uwypuklona głębia obrazu. Strzelanka z udziałem Proroka i spółki wygląda bardzo dobrze, gra się świetnie. Trójwymiar ponownie dodaje grze rzeczywistości, bardziej angażujemy się w walkę.

Starcraft 2: Wings of Liberty to jedyny przedstawiciel RTS-ów w tym zestawieniu. Kontynuacja hitu sprzed lat świetnie znosi przeniesienie w 3D. Perspektywa trzeciej osoby z jakiej prowadzimy grę powoduje wrażenie oglądania wręcz makiety terenu i budowli po których się poruszamy, a nie płaskiego obrazu. Wszelkie rozpadliny i uskoki sprawiają wrażenie jakby można było w nie wpaść (gdyby gra na to pozwalała). Konstrukcje wyglądają jeszcze lepiej i ma się wrażenie oglądania prawdziwych maszyn i budynków. I w tym przypadku efekt trójwymiarowości dodaje grze wiele uroku i bardziej nas wciąga w rozgrywkę.

Próba uruchomienia Rage w 3D nie przyniosła żadnego efektu, obraz nadal pozostawał dwuwymiarowy. Mając w pamięci problemy tej gry z wyświetlaniem grafiki, nie powinno to być jakimś wielkim zaskoczeniem.

Duke Nukem Forever – najdłużej powstająca kontynuacja kultowego FPS-a również dobrze znosi konwersję do 3D. Grafika wyświetlana jest bez jakichkolwiek błędów, wrażenie trójwymiarowości jest dobre. Podobnie jak w poprzednich tytułach (pomijając nie najlepiej ocenianą fabułę) trzeci wymiar poprawia grywalność.

Wiedźmin 2 – Zabójcy królów to tytuł znany nie tylko większości komputerowych graczy w Polsce, ale i sporej liczbie na świecie. Z testowanych tytułów Wiedźmin najdoskonalej wykorzystuje dobrodziejstwa trójwymiarowej grafiki. Już w trybie 2D gra zapewnia świetną rozrywkę, ale 3D sprawia wrażenie uczestnictwa w centrum akcji. Doskonale oddana głębia obrazu – postacie, budowle, elementy środowiska nie są płaskie, mają swoją „grubość”, wyraźnie widoczna jest przestrzeń, dobrze oddzielone kolejne plany. Można chodzić po poszczególnych lokacjach dla samego podziwiania trójwymiarowego otoczenia. W scenach walki, szczególnie z wieloma przeciwnikami na raz często mamy wrażenie bycia otoczonym przez przeciwników (w dużo większym stopniu niż w trybie 2D). Jest to gra, którą chce się „przejść” kolejny raz, dla samych tylko walorów wizualnych.