Code of Honor 3: Stan Nadzwyczajny

Code of Honor 3 prezentuje, jak to najczęściej bywa, niezwykle okrojoną i ubogą warstwę fabularną, która jest jedynie pretekstem do eksterminowania wszystkiego, co się rusza. Oto i we Francji następuje krach na giełdzie i załamanie gospodarki, a na ulicach wzburzony tłum pokazuje co myśli o rządzących politykach. Okazję próbuje przejąć Syndykat – organizacja terrorystyczna, która dokonała właśnie największej kradzieży broni w historii. Zakłopotany prezydent odwołuje się do ostatecznego rozwiązania. Zmienia statut ogólny Legii Cudzoziemskiej, by mogła ona działać w granicach matczynego państwa. Od tego momentu polujemy na... no właśnie, na kogo? Nie ma to większego znaczenia, bowiem i tak przyjdzie nam wyciąć w pień każdego biedaka, który nawinie się na celownik.




Code of Honor 3 to standardowy przedstawiciel gatunku pierwszoosobowych shooterów, których „siła” polega na względnej intensywności rozgrywki i prostych rozwiązaniach. Tak naprawdę schemat każdej potyczki opiera się na tych samych założeniach – wpadasz do pomieszczenia, przekraczasz pewne miejsce, od którego zaczynają pojawiać się oponenci (skrypty!) i następuje dość żywiołowa wymiana argumentów. Na pierwszy rzut oka widać więc, że to kolejny przykład wybitnego olania sprawy przez „fachowców” z City Interactive. Na szczęście, drugi rzut nie jest już tak zły. Powiem więcej – przy bliższym kontakcie trzecia część serii prezentuje się bardzo poprawnie! Determinuje to kilka rzeczy, przede wszystkim ciekawsze zaprojektowanie etapów i poprawienie skryptów sztucznej inteligencji. Miejscówki, które przyjdzie nam odwiedzić, to już nie te same, ciągle kopiowane, puste plansze z jednym drzewkiem i dwoma biurkami na krzyż. Przez dziesięć etapów zwiedzimy między innymi biurowce, pokład samolotu, obskurne podziemia, parkingi czy naszpikowaną przeciwnikami willę. Ostatnich kilka minut spędzimy za to ścigając głównego antagonistę (tej części) po ciemnych uliczkach Paryża. Raz, że jest bardzo różnorodnie, to dwa – mamy w końcu dobrze opanowany silnik graficzny! Co prawda to jeszcze nie miejsce na podsumowywanie oprawy wizualnej, ale graficy wykonali swoją robotę nadzwyczaj dobrze. Niewątpliwie zachęca to do dalszej eksploracji terenów, które oferuje Code of Honor 3. Trzeba to przyznać – miejscówki prezentują o dwie klasy wyższy poziom, niźli w poprzednich budżetowych shooterach od City Interactive...




Wspominałem już co nieco o sztucznej inteligencji, którą widocznie ulepszono. Może przeciwnicy nie zachowują się jeszcze tak, jak w najnowszych produkcjach ogromnych studiów programistycznych, aczkolwiek nawet doświadczony wymiatacz pierwszoosobowych strzelanin będzie musiał się trochę nagimnastykować, by bez szwanku przejść przez dany poziom. Wszystko przez to, że programiści bardzo radykalnie odjęli protagoniście punkty życia. Teraz wystarczy wychylić się w nieodpowiednim momencie, by zarobić dwie kulki i powtarzać etap od początku. Ponadto oponenci często atakują grupowo, próbując nas oskrzydlać i zachodzić od tyłu. W ciężkich momentach wycofują się do innych pomieszczeń i tylko czyhają na to, by puścić krótką salwę, gdy akurat przeładowujemy broń bez ukrycia. Wymagane jest więc odpowiednie przemyślenie akcji, zachowanie zimnej krwi oraz wykorzystywanie wszelkich możliwych elementów otoczenia jako osłon. Zresztą, tutaj otrzymaliśmy niewątpliwą gratkę. Możemy bowiem prowadzić ostrzał zza winkla. Gdy na ekranie dostrzeżemy strzałkę do góry lub w bok, wychylamy giwerę i ostrzeliwujemy przeciwników na oślep. Co prawda trafić i jednocześnie zabić jest tu niezwykle trudno (przez całość trwania rozgrywki, mi udało się jedynie dwa razy!), aczkolwiek widać, że programiści i designerzy próbują zwiększyć wartość swojej produkcji.




Tak naprawdę najbardziej ucieszyłem się jednak z tego, że twórcy zaimplementowali nie tylko samo strzelanie. Jeden etap polega na tym, by przekraść się niezauważonym pomiędzy pomieszczeniami biurowca, inny zaś – na odszukaniu i rozbrojeniu wszystkich bomb, podłożonych w podziemiach owego budynku. Widać dość duże aspiracje panów z City Interactive, którzy starają się rozwijać swoje produkcje. Co prawda w dość konwencjonalny sposób, aczkolwiek należy to docenić. Wreszcie otrzymujemy coś więcej, niż samo głupie naparzanie w jeszcze bardziej kretyńskich i klonowanych oponentów. Jak na pierwszą grę, przy której programiści posiedzieli trochę dłużej, jest, moim zdaniem, dobrze. Nawet nadspodziewanie dobrze. Trzeba to przyznać – Code of Honor 3 zaskakuje zarówno intensywnością pojedynków strzeleckich, jak i w miarę dobrze przemyślanymi elementami, które urozmaicają rozgrywkę w sposób jak najbardziej pozytywny.