Test telefonu Nokia C6

 Nokia C6 nie jest małym telefonem. Telefon jest wysoki na 113,4 mm, szeroki na 53 mm, gruby na16,8 mm. Dzięki zaokrąglonej obudowie C6 sprawia wrażenie trochę mniejszej niż w rzeczywistości. Telefon waży 150 gramów. Telefon pewnie leży w dłoni. Oglądając C6 ma się wrażenie, że kiedyś się już ją widziało, ale mimo to może się podobać. Nokia C6 jest sprzedawana w dwóch wersjach kolorystycznych, białej i czarnej. Jakość materiałów użyta do produkcji telefonu nie jest dobra. Matowy plastik jest podatny na przetarcia. Plastikowa obwódka wokół przedniego panelu jest pomalowana delikatnie metalizowaną farbą. Telefon palcuje się, szczególnie dotyczy to przedniego panelu. Z powodu zastosowania oporowego dotyku ekran nie mógł być pokryty szkłem mineralnym, co przekłada się słabą ochronę przed zarysowaniem. Spasowanie elementów nie jest idealne. W testowanym egzemplarzu skrzypiała tylna klapka, poluzował się slider, przyciski głośności delikatnie skrzypiały a suwak blokady ekranu zamieniał telefon w grzechotkę.

Na górze przedniego panelu widać czujnik przybliżenia blokujący ekran podczas połączeń, kamerę połączeń wideo, którą można zrobić zdjęcie oraz czujnik podświetlenia. Czujnik słabo ingeruje w moc podświetlenia ekranu. Wyświetlacz o przekątnej 3,2 cala zajmuje znaczną część przedniego panelu. Ekran wyświetla 16,7 milionów kolorów, a rozdzielczość to 640x360 pikseli. Jakość wyświetlanego obrazu jest dobra, lecz czytelność ekranu na wolnej przestrzeni jest po prostu słaba. Można przyczepić się do słabego odwzorowania czarnego koloru. Czułość ekranu dotykowego jest dobra jak na dotyk wykonany w technologii oporowej. Przy zgaszonym podświetleniu można zauważyć położone co milimetr małe kropki, które zapewne polepszają jakość dotyku. Na dole przedniego panelu znajdują się dwie słuchawki i przełącznik pomiędzy procesami. Na słuchawkach narysowane są symbole, a nie proste linie jak w 5800. Słuchawki posiadają kolorowe wypełnienie, a białe podświetlenie środkowego klawisza delikatnie pulsuje według bliżej nieznanych mi algorytmów.

Na górze telefony znajduje się wejście Jack 3,5 mm oraz microUSB. Na dole telefonu znajduje się wejście ładowarki, które podczas ładowania podświetlane na biało, mikrofon oraz uchwyt na smycz.

Po lewej stronie panelu zamontowano slot kart pamięci microSD. W przypadku wyjęcia karty na ekranie wyświetla się komunikat, że należy korzystać z opcji wyjmij kartę.

Po prawej stronie panelu zamontowano przyciski głośności, suwak blokady ekranu oraz dwustopniowy przycisk aparatu. Suwak sprawia wrażenie delikatnego, na szczęście Nokia zastosowała również ekranowy suwak odblokowywania ekranu.

Po rozsunięciu telefonu ukazuje się klawiatura QWERTY. Przyciski są gumowe i mają wyczuwalny skok. Klawiatura jest dobra, chociaż niektórym może przeszkadzać górny rząd klawiszy, który jest zbyt blisko obudowy. Jeżeli wcześniej nie miało się telefonu z klawiaturą QWERTY to nie będzie to przeszkadzać. Producent nie zapomniał o polskich znakach, które pojawiają się po naciśnięciu przycisku Sym.

Konstrukcja slidera posiada odczuwalne luzy, otwarty kolebie się, gdy jest zamknięty występuje luz po stronie słuchawek. Klawiatura jest otoczona metalową obwódką, a szyny są metalowe. Klawiatura nie ma łamanego kąta. Rozwiązanie trwalsze niż te zastosowane w N97. Konstrukcja slidera nie odziera metalowego panelu za wyświetlaczem oraz klawiszy.

Z tyłu telefonu znajduje się przycisk zwalniania klapki baterii, niczym nieosłonięty obiektyw aparatu, pojedyńcza dioda LED oraz głośnik, który niezbyt nadaje się do odtwarzania muzyki.